Babasız kadın yaralı kadındır

Bir şekilde babasını kaybetmiş, tanımamış, hele ki gittiğini gözlemlemiş ise artık yüreğindeki o kapı hiç açılmaz. 

Belki sever, inanır, teslim olur; ama yüreğinde açılmayan hatta anahtarını asla bulamayacağı bir kapı vardır... 

Baba, bir kadının hayatında köklerinden beslendiği bir çınardır. 

Ulu bir çınar! 

Gölgesinde huzur bulduğu, hayatın mıcırlı yollarında yürürken dizlerini aldığı yaralarını, ona yaslanıp sardığı çınardır... 

Geçmişe dönüp bakmak adeta yorgunluk... 

O yüzden böyle kadınlar için geçmiş, bir ağacın dalına takılmış bir bez parçası gibi ölene kadar yüreklerinde yaşar. 

Kilitsiz, anahtarsız ve kapıların ardında...
Babasız kadın olmak, erken yaşta anneye hayat arkadaşı olmayı öğrenmektir aslında... 

Babasız büyüyen kadınların yürekleri kocamandır. 

Belki başlarında esen kavak yelleri ve gençlik ateşi ile bir düzine tecrübe yaşarlar. 

Ama intikam alamazlar; çünkü onlar, acıtmanın hiç kimseye bir faydası olmayacağını bilirler. Hayata dair büyük kasırgalardan geçerler. 

En sevdikleri insanlar tarafından, hep daha fazlasını vermenin önemi öğretilmiştir onlara... 

Çünkü o zaten gölgesi olmayan bir ağacın yavrusudur. 

Ve sahiplenmek ruhuna nakış gibi işlenmiştir. 

Babasız büyüyen kadınların yürekleri hızlı kanar, çünkü onlar hala küçük bir kız çocuğudur.
Belki en önemli yanları eksiktir ama babasız büyüyen kız çocuklarının sizin hayatınıza gözle görülür faydaları vardır. 

Onların kıymetini bilin. 

Çünkü onlar büyük yürekli, küçük beklentileri olan, baba ruhlu kadınlardır! 

Böyle kadınlar yüreklerinizde büyük kapılar açar; 

kendi yüreklerindeki ıssız, kuytu, karanlık kapılara inat! 

Ve belki de sahiplenmeyi, elindekinin kıymetini bilmeyi, 

insanları küçük nedenlerle üzmenin ne kadar da gereksiz olduğunu herkesten daha iyi anlarlar... 

Seviyorum dediklerini gerçekten severler!