Zor sığdırdım zaten..

Okuyorum ama yazamıyorum,
                                       duyuyorum, ama konuşamıyorum..
Bazen kendimi aniden dilini hiç bilmediğim bir ülkeye atılmış mülteci gibi hissediyorum.
Anlar gibiyim, vücut dillerinden de anlıyorum, ama anlatamıyorum..
Görüyorum, hissediyorum.
Gözlerimi kapatıyorum ya da kaçıyorum.
Duymazdan geliyorum, bilmezden geliyorum.
Sırf kabullenmemek adına, bana söylenen en ufak yalana bile katlanacak gücüm yokken
kendimi inandırmaya zorluyorum göre göre.
Hiçbişey göründüğü gibi değildir.
Aslolan size söylenenlerdir.
Yalanın tanımı da farklı artık.
Binbir kendimi ikna ve telkin cümleciklerim var benim.
Güven tek kullanımlıktır çünkü ve ben bunu harcamak istemiyorum.
Henüz kredim bitmedi.
Henüz...

Belki ben yanlış biliyorumdur değil mi?
Şüphesiz.
Her zamanki gibi.
Belki de hiç bilmediğimi sanıyorlardır. 
Ama

Belki de onlar yanlış biliyor?..